Madonna
Jan Brzechwa
Klnę się życiem i śmiercią, klnę się Trójcą Świętą,
Ojcem, Synem i Duchem i męką dozgonną,
Że cię wydrę, gadzino, pięciu sakramentom
I siedmiu grzechom głównym, i zrobię Madonną!
Zbuduję ci świątynię, żebyś mogła godnie
Jaśnieć ludzką urodą jak monstrancją złotą,
Z pięści moich uczynię dwie smolne pochodnie
I będę tobie świecił przeżarty tęsknotą.
Z mych łez niewypłakanych baldachim ci wzniosę
Zdobiony rubinami z krwi mojego serca,
Dumę moją podścielę pod twe nogi bose,
Ażeby je pieściła jak jedwab kobierca.
Ramiona twe okryję purpurą gorącą
Pożądań mych i łaknień, które ogień ziębi,
Obnażę twoje piersi, co mi rozum mącą,
I do warg mych wypuszczę jak parę gołębi.
Niewierne twoje biodra okręcę udręką
Mej zazdrości jak ciężkim łańcuchem ze srebra,
I uklęknę przed tobą z wyciągniętą ręką
Na to bym cię przeklinał, a nie abym żebrał.
Tym przekleństwem oczyszczę twoje grzeszne ciało,
I twoje serce podłe, i duszę nikczemną,
Aż staniesz się Madonną tak śnieżną, tak białą,
Jak Anioł, co po nocach rozpacza nade mną.
Manifestacja sakralna, pokaz nieznanych mi osób na ikonach. Moja świadomość, nie ogarnia purpury, tym bardziej bytu chrześcijańskiego w złocie. Miarą mojego szczęścia, jest spokój drugiego człowieka. Grzechem- nie doznawanie życia, obłudą- pusta szklanka dla spragnionych.
Radujmy się więc, będą święta, możliwość stania się człowiekiem w ten jeden dzień, prezentem dla rodziny przy stole. Zapamiętałam, opłatek przełamany szczerze nie krwawi, na resztę roku.
Zdałam sobie sprawę, podsumowując ten przeszły moment .....
Liczy się chwila, po za nią nic nie ma, a wspomnienia nie cofną czasu.
Uklęknę i przyjmę ciało boże, nie w Kościele, nie przy wszystkich, nie z rąk które dla mnie nie dają wiary.
Ukąszę jedynie czyste ciało boże w momencie, kiedy będzie mi dane dla duszy.
Nigdy nie będę Madonną na ikonach, moje ciało nie chce być strawą dla wiernych.
Tylko pokazem siły, pasji, życia tyle wystarczy i więcej nie trzeba.
Fotograf:
Paweł Andrzejewski
Projektant:
Model:
